Deniz gibi çaresizim, ipliğinin ucunda. Huzursuzum. Huzursuz ve yararsızım. Cesetler yaratıyorum ben de. Ölümü gördüm çıplak ağaçlarda, yok oluşu gördüm. Beni tanıyan, hiç kimsenin gelemeyeceği bir yerde olmak istiyordum. Sessizlik bunaltıyordu beni. Sessizliğin sessizliği değildi bu.Benim kendi sessizliğimdi. Sırça fanusun içinde ölü bir bebek gibi tıkılıp kalan insan için dünyanın kendisi …

Bir gülücük düştü çimene telafisi olanaksız! Ama nasıl yitirecek kendilerini Gece dansların. Matematikte mi? O ne saf zıplayışlar öyle, o ne kıvrılışlar Elbette sonsuza değin. Dolaşırlar dünyayı; güzelliklerinden, Küçücük soluğunun armağanından, sırılsıklam çimen Kokulu uykularından, zambaklardan,zambaklardan Hepten yoksun oturmayacağım burda böyle Etleri hiç benzemez. Egonun soğuk kıvrımları, kallâ zambağı Ve …

Ama enine olmayı tercih ederdim. Ben kökünü toprağa batırmış bir ağaç değilim Taşları ve o ana sevgisini emen Bu yüzden büyüyemiyorum parlak yapraklara her nisan, Bir çiçek tarhının güzelliği de olamadım ne yazık ki Sanki özenle boyanmış ve kendi payına düşen hayranlarını kabul eder gibi, Pek yakında bütün yapraklarından birer …

İntihar, kimine göre psikiyatrik bozuklukların yansıması bir edim, kimine göre tanrıya bir kurban… Kimine göre bir sanat, kimine göre muhalefet. Çağlar boyunca süregelen söz konusu edim, defalarca tanımlanmış, farklı disiplinler tarafından birçok kez konu alınmış, sanatçılara ilham vermiş. Esasen konunun fevkalade tekil olmasından ötürü, yapılacak olan çoğu tanım havada asılı …