Heyecanı anlaşılmayan insanın içinde olan sarsıntıların büyüklüğü Richter ölçeği ile ifade edilemiyor. Coğrafya derslerinde dünyadaki en hasarlı doğa olaylarının insanın içinde olduğu anlatılmıyor. Kaç kez yıkılıp kalıyor da insan yürüyüp gidiyor. Yol yürüdükçe uzuyor, uzuyor, uzuyor.  İnsan, bir şehrin bazen ne bir kaldırım taşı, ne bir sokak lambası, ne bir …

Kanserle mücadeleyi kazanmaz herkes. Kanserli hücreler bazılarını onların bütün sevdiklerinden daha çok sevip sarmalar, hiç kimseye bırakmazlar. Lhasa’yı da o kadar çok sevmiş olmalı ki kanserli hücreleri kimseye bırakmadılar… Bir ölünün sesiyle yola çıkmak nasıldır bilir misiniz? Bir sesin sizi yola çağırması… Yola çıkmak hep ayrılmaktır birilerinden, bir yerlerden. Yol …

Kilometrelerle çizdim kaşlarını Aynalara seni sevmenin İstasyonlarda koşuşturan çocukluğumun Şımarık ölmelerinden beri Bağırıyor şehrin delileri: Aşk bir inkılaptır. Adamın kimyasını değiştirir. Aşk bir inkılap… İkişer ikişer çıktığım merdivenlerden Ağır aksak ölerek düştüm Düştüm avucunun uzak kaldırımlarına Mor yangınlarla ısladığım dudaklarımı Anti depresan ilaçlarla kuruttum. Uyuyunca geçermiş Parmak uçlarımda kalan yol …

Kadınlar allı morlu entarileriyle karşılıyorlardı salı günlerini.Renkli kefenler beğeniyorlardı itişe kakışa.Şeytanlar şarkı söylüyordu pazar yerlerinde. Parmak uçlarımdaki toplu mezarlar baş kaldırdı:Bu ölüm yakışmadı bize,hadi yeniden ölmeye! Bir avuç ateşle yıkadığım soframda,çıplak ayaklı akreplerle boy ölçüşüyordu yaşamak.Karanlık şehrin sokaklarından bulutlarla küs geçen karanfil satan bir kız olmuştum.Geceydi.Bir başıma oyun parklarında oturmuş sarı …

bir küçük kız çikolata paketinden baba yapıyordu. antetli kağıt yiyordu kahvaltıda adamlar, ayak izleri ceplerinden çıkmıyordu. bir küçük kız çikolata paketinden baba yapıyordu. kalın ciltli, saman yapraklı sayfalar ‘’ha bire üretin!ha bire…!’’diyordu. sloganlar bakkal tezgahlarında çürüyordu. takım elbiseli kadınlar kalem topuk ayakkabılarıyla ormanlardan geçiyor soğuk çorbalara batırıyorlardı saçlarını. bir küçük …

Sen gittin dostum, ben nasıl kalabildim bunca yoklukla? Parmaklarımdan utanıyorum dostum! Seni düşündükçe parmaklarımdan utanıyorum. Varlığımın azabından kurtulmak için seni görmem lazım. Geceleri yıldızlarla yaşıt olan gözlerine bakmam lazım. Gündüzleri ıhlamur kokulu sokaklarda gezinişini görmem. ‘’ Lotte…Lotte…’’, diyen dillerine doyamadım. Şimdi neden burada değilsin dostum! Bütün perdeler karanlık karanlık karanlık. …

Yürürsün yürürsün yürürsün yürürsün… O kadar çok yürürsün ki dizlerinin sızısını bile hissetmezsin. Artık iyiden iyiye zorlayan ayakkabınla bir derdin yoktur, acısın parmakların. Hatta kesilsin. Yok kesilmesin parmakların onların bir suçu yok. Aslında bir suçlu olması gerekmez her zaman. Katil olmak için birini öldürmeye gerek yoktur. Elini bir kalbin kanına …