Cahit Zarifoğlu’na Ormanın yüreğinde bir pınarsın Bülbüllerin hüzünle Tanrıyı övdüğü yerde İççeken borazanların. Udların Ve pars diyorsun – uyuyakalmış parsın Nergisin Ermiş erimiş timsahın Rüzgâr münzevi ıslığını getiriyor sadece Münzevi titrek derin Adsız bir şüphe gibi hayata karşı Müptedi imanını sınayan Yârenlerin Sen uyku tutmayan yolcusu güvertelerin Çatıkatlarının ve steplerin …

I gençtim şiire hevesim vardı büyük sözlerden utanmıyordum henüz alnım kırış kırıştı daha o yaşta bir nalbant çırağı kadar sıkıntılıydım atların toynaklarını yonta yonta çöl gemileri yapıyordum uçan gemiler bej üstüne lacivert duygular bırakan ruhumda yelkenlerine su renginde atlar koşulmuş içimizin karanlığından türemiş sayısız hayaletin mağripli cinlerin isimsiz ifritlerin kum …

Bir insan boyu yukardan geçiyorum toprağı, Dünyanın ışığı arkamda kalıyor hep: Yanlışlar ve doğrularla boyanmış dünyanın. Şeylerin titreyen örtüsü üzerinde Dayanmak ve durmak bilmeyen ‘Düşünce’yim ben. Çıplak kuru bir kemik, Üzerine söz yazılmış deri, İnsan beyniyle beslenen ejderim. Saf olmayan, Ama saflığa çağıran sanat, Acı veren tutkuyum, Maskeler çizen sözlerle. …