13 Ocak 2018

Selvi Boylum Al Yazmalım Kitabından Bir Bölüm

ile izdiham

Bir defasında yoldayım. Kolhozdaki yeni kurulan inek ahırına taş götürüyordum. Bir dağ eteğinde bulunuyordu. Yol bozkırın ortasından geçiyordu. Baştan her şey yollu yoluncaydı. Her adımda yol kurulaşıyor, yolculuk kolaylaşıyordu. Ahıra bir mızrak atımı yer kalmıştı. Bir su yolundan geçerken tekerlekler battı. Bak başa gelenlere! Baharda buradaki yol geçen araba tekerleklerinden öyle kazılmış, öyle oyulmuştu ki, bir deve batsa insan kulaklarını göremezdi. Her yönü denedim, olmaz da olmaz. Kamyon kıpırdamıyordu. Çamur, tekerlekleri öyle yutmuştu ki, ne öte, ne beri. Sanki bir yerden çelik kerpetenlerle sıkıştırılmıştı. Kızdım. Direksiyonu öyle bir çevirdim ki motor bir daha çalışmaz oldu. Altına girmem gerekiyordu. Çamurlara  yattım. Yollara binlerce beddualar okudum.

Tam bu sırada yavaş yavaş biri sokuldu yanıma. Kamyon altından çizmeleri görünüyor.
Çizmeler geldi geldi yanımda durdular. Daha da öfkelendim, bunu kim çağırmıştı buraya, seyredecek ne vardı sanki. Sabredemedim, kamyonun altından:

‘Defol şurdan, canımı sıkma.’’ diye  haykırdım.

Eski püskü, gübreyle bulanmış bir kadın eteği gözüme ilişti. Herhalde bir nineydi. Kamyona alıp götürmemi bekliyordu. Tekrar:

‘’Haydi  git yoluna nine.’’ diye bağırdım. ‘’benim işim var daha, var git yoluna…’’

Bu anda o:

‘’Ben nine değilim.’’ dedi.

Sanki sıkılıyordu, bir yandan da gülümsüyordu bunları konuşurken. Yeniden sordum:

‘”Kimsin, ne istiyorsun?’’

‘’Bir kız’’

‘’Kız mı?’’

Gözlerimi çizmelerine bakarak şaka ettim:

‘’Kız güzel mi bari?’’

Çizmeler birkaç defa kıpırdandılar. O zaman arabanın altından çıktım. Baktım gerçekten ince yapılı, çatık kaşlı bir kızcağız, durup durur. Al yazmalı, babasının olacak uzunca bir ceket omuzlarına atılmış sessizce yüzüme bakıyor. Gülümsedim:

‘’Güzelmişsin!’’

Gerçekten de güzeldi. Takıldım:

‘’İyi ama çizme yerine ayakkabıların olsaydı.’’

Kız hızla dönerek hiç geri bakmadan koşarcasına yanımdan ayrıldı.
Acaba ne oldu? Gücendi mi yoksa? Ne edeceğimi bilemedim. Kendimi toparladım ardından yetişmek niyetiyle bir iki adım bile yürüdüm. Sonra vazgeçip döndüm. Acele toparlanarak arabaya atladım. Bir ileri bir geri kamyonu kıpırdatmaya başladım. Kıza yetişmeliydim, başımda yalnız bu düşünce vardı. motor uğulduyor, sarsılıyordu. Ne ileri ne geri gitmenin imkanı yoktu. Oysa kız uzaklaşıyordu.

Cengiz Aytmatov
İZDİHAM