Refik Durbaş, Hücremde Ayışığı
Sesimi sesinin üstüne koyma
kara gecede, karanlıkta, acılı
yüreğimde yeşerdiyse de alevi ölümün
kan boğmadı daha korkuyu
kırılmadı kin ve öfkenin fidanı
Sesini sesimin üstüne koyma
ağzımda prangası tutuklu rüzgâr
Yanlış arama ölümden başka
kurşuna dizilen resimlerde
acıyla örülmüşse cesetler
ve ağlıyorsa hücremde ayışığı
üzgün değilim, hüzünlü asla
Yanlış arama ölümden başka
sırtımda falakası tutuklu rüzgâr
Yüreğimde mezarlar açma artık
kazıdım hücremin duvarına çünkü
zamanı kucaklayan öfkemi
acıdan üretilen sesimi
gençliği damıtılmış günlerimi
Yüreğimde mezarlar açma artık
elinde kırbaçları tutuklu rüzgâr
Çıplak taş, demir kapı, sessizlik
korkuyu mu bekliyor o nöbetçi
niçin hiç konuşmuyor yıldızlar
şafak söktüyse nerde kar filizleri
uyusam uyansam her yerde bahar
Çıplak taş, demir kapı, sessizlik
sesimde zincirleri tutuklu rüzgâr
Tek değilim artık, çoğaldım ölüme
deli rüzgâr, çıplak suyun rahminde
artık ne hücrem, ne yalnızlık
eskisinden düşmanım karanlığa
ama hâlâ yanıyor yüreğimde işkence
Tek değilim artık, çoğaldım ölüme
yüzümde kelepçesi tutuklu rüzgâr
-Söyle kim hak kazandı ölüme
Refik DURBAŞ
İZDİHAM
şair şiirini kim hak kazandı ölüme diyerek bitiriyor bir dansın son hareketi gibi.çoğalıyor bu haklı isyana inanan fidan gibi gençler çoğalıyoruz umuda yelken açmış harflerle.artık taşlarla konuşma anlarının sonuna geldik.ağaçlar meyveye durdu tarlalar ekine.ağzımızda ekşiyen rakı sofrasından kalkma vakti geldi.yola çıkma vakti kadim şehirler için.karanfil gibi dokunmuş sesimize rüzgar.büyütüyor bir inancı imkansız sevgiler.şiire gülle başlamak buna denir işte.