Hüseyin Alemdar, Nilüfer Vakti

İnsan önce kendisiyle kalıyor

Birileri bir şeyler çekti ayaklarımdan*

Ben beyazlardan masumu sevdim hep nilüfer olanını

Sevdikçe sesli bir kederi sustum içimde anneme benzer

Sevdikçe su kalpli aşklarım oldu göğsümün nikahı yerinde

kendime gittim kendimde kestim şiirgünü pastamı sevdikçe

bir o kadar Necatigil’i sevdim herkesin yerine- Şiirrenk!

Nilüfer demek Necatigil demekti çünkü dar vakitlerde

ince gülüş gamze kesilmeler ki silme nilüfer demekti

demeklerin ılıkses şiiriydim günlerin buğu boşluğunda

her buğu eski bir iniltidir der yaslanırdım hüseyni yanıma

hayatımın zarfına dokunmak mektupan öpmekti içellerimi

içellerim ki hatıralardan damlacıklardı sizden bana

sahi solgun bir gül mü hala uzanıp uzanıp alınan her hatıra

nasıl bir duygu, pardon nasıl bir şiir tozunu almak hatıraların

-Anlamadım, orda kimseler yok mu, odalar uğultu mu!

Geniş zamanlar mı umuyordunuz siz de e-mail yaşamalarda

yoksa tüm beyazları gece mi geçtiniz koşaraktan

anladım, dolunayın biraz biraz yettiği ses taşırmış sizi

imgeniz ecnebi, ters öpülme kiri nilüferiniz

siz şimdi gidersiniz, önceki yüzünüz kalp bir hüzün hikayemde

kalsa kalsa kaçınık bir dize kalır ahhyare benden :

ben gelmekten çok gitmek fiiliyim hala sevmelerde

Kalbim can kırığı, yok yerinde!- – Ben oraya koymuştum, almışlar**

(*),(**) Behçet Necatigil

(Uç, 8)

 Hüseyin Alemdar

 İzdiham